ခ်စ္သူမရွိတဲ႔ၿမိဳ႔...

အိပ္မရညက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ သူ႔ေပၚကုိ ၿပိဳက်ေနတယ္.

မြန္းၾကပ္ေနတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြက ရင္ထဲကေန ဗေလာင္ဗဆူနဲ႔ ရုန္းထြက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကေလရဲ႕.

“မင္းဘယ္မွာလဲ..” ဆုိတဲ႔ အေျဖမထြက္တဲ႔ ေမးခြန္းေတြနဲ႔အတူ ဘ၀ငရဲခန္းျပဇာတ္ကုိ ခုေတာ႔ ကုိယ္တုိင္ကျပေနတတ္ခဲ႔ၿပီ.

မင္းဘယ္မွာလဲကြယ္…

အိပ္ရာေပၚပက္လက္အိပ္ေနလ်က္က ေဘးတုိက္ကုိေစာင္း၊ ေဘးတုိက္လဲွေနရာက ေမွာက္လ်က္ပုံေျပာင္း၊ ေမွာက္လ်က္အိပ္မရတာနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထထုိင္၊ ထုိင္ရတာကုိ စိ္တ္မရွည္ေတာ႔တာနဲ႔ အခန္းထဲမွာ လူးလာေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္နဲ႔ ညတာဟာ တကယ္႔ကုိပဲ ရွည္လ်ားလြန္းေနခဲ႔တယ္။

အခန္းေထာင္႔မွာ ေထာင္ထားတဲ႔ နီညိဳေရာင္ ဂစ္တာေလးရဲ႕ ဂစ္တာႀကိဳးေလးေတြက လေရာင္နဲ႔အတူ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ လက္ခနဲ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားတာကုိ ခံစားခ်က္မဲ႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္။ တစီစီေအာ္ေနတဲ႔ ပုရစ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျခေထာက္ခ်င္းပြတ္ခတ္သံကုိ ဆက္လက္နားေထာင္ဖုိ႔ရန္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ အခန္းေထာင္႔မွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ ေလေအးေပးစက္ကုိ အဆုံးထိတင္ခ်ပစ္လုိက္တယ္။

ထြက္စမ္းပါေစ. တ၀ူ၀ူနဲ႔ အသံကုန္ေအာင္.

ေအးစမ္းပါေစ.. တဂတ္ဂတ္နဲ႔ ေမးဖ်ားေတြ ရုိက္ခတ္လာေအာင္.

အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ ေလေအးေပးစက္ကုိ ၀ုန္းခနဲ လက္သီးနဲ႔ ေဆာင္႔ထုမိလိုက္ေသးတယ္.

အင္း… စိတ္ေတြ သိပ္ကၽြတ္ဆတ္ေနပါေပါ႔လား…

အိပ္ရာေဘးနား ျပန္ထိုင္ခ်လုိက္ၿပီး အားသြင္းထားတဲ႔ ဖုန္းခလုတ္ေလးကုိ ႏွိပ္လိုက္ေတာ႔ အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီ ၄၀ တဲ႔.

ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ဖုန္းေလးထဲမွာ သိမ္းထားတဲ႔ ဓာတ္ပုံအေဟာင္းေလးေတြကုိ ျပန္ဖြင္႔ၾကည္႔ေနမိတယ္။

ဖုန္းကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တင္းၾကပ္စျပဳလာတာကုိ စိတ္က မသိခ်င္ဘဲ သိေနခဲ႔ရတယ္။

အံတစ္ခ်က္ တင္းတင္းၾကိတ္လုိက္ရင္း ဖုန္းကုိ အိပ္ရာေပၚ ပစ္တင္လုိက္တယ္။

သြားစမ္းပါကြာ…

အိပ္ရာေပၚမွာ ဖုန္းေလးက လင္းလ်က္သား၊ ဖုန္းေလးထဲမွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ ဓာတ္ပုံေလးတစ္ပုံကလည္း သူ႔ကုိ မထီတထီေလး ၾကည္႔လ်က္သား…

သူ႔ဆံပင္ေတြၾကားထဲ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ထုိးသြင္းလုိက္ၿပီး ေခါင္းကုိေမာ႔လုိ႔ ထုိင္ခုံေပၚကုိ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိင္ခ်ပစ္လုိက္တယ္…

“မင္း သိပ္ရက္စက္တယ္…”

“မင္း သိပ္ေနႏုိင္လြန္းတယ္ကြာ….”

တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနမိခ်ိန္မွာ တစီစီထြက္ေပၚေနတဲ႔ ပုရစ္သံေရာ၊ တ၀ူ၀ူ ေအာ္ျမည္ေနတဲ႔ ေလေအးေပးစက္သံေတြေရာ ေခတၱ ရပ္ဆုိင္းသြားၾကတယ္.….

တကယ္ေတာ႔လည္း ရပ္သြားၾကတယ္လုိ႔ သူထင္ေနတာ သက္သက္ပဲ ျဖစ္မွာပါေလ…

“သူေတာင္မွ ေနႏုိင္ေသးတာပဲ. ေနေပါ႔” ဆုိၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ မခံခ်င္စိတ္ေတြ၊ မာနေတြက စုိးရိမ္စိတ္အျဖစ္ကုိ တျဖည္းျဖည္း ကူးေျပာင္းစျပဳလာခဲ႔သည္။

သူမတစ္ေယာက္ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား. စကားမေျပာျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ. မေတြ႔ျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။

ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္ စကားေျပာခဲ႔စဥ္က အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ျပန္ေတြးမိိလုိက္သည္။

“ခုပဲ ခရီးက ျပန္ေရာက္တယ္. လမ္းမွာ ရင္ၾကပ္ ျပန္ထေနလုိ႔ ေဆးေသာက္ၿပီး မေန႔ညက အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တာ အခုခ်ိန္ထိပဲ”

ေတြးရင္းက စိတ္ပူလာမိသည္။

အဆင္မွေျပရဲ႕လား. တစ္ေယာက္တည္း ရင္ေတြၾကပ္ၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ျပဳစုသူမဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး လဲေလ်ာင္းေနေလမလား. အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ားလွတဲ႔ ရပ္ေ၀းေျမျခားမွာ တုိင္ပင္ဖြင္႔ဟေဖာ္မဲ႔စြာနဲ႔ အားငယ္စိတ္ပ်က္ေနေလမလား…

သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္သတိထားမိလုိက္ခ်ိန္မွာ ဖုန္းေလးက သူမဆီကုိ တတီတီနဲ႔ ေခၚေနခဲ႔ၿပီ။

တစ္ခ်က္.

ႏွစ္ခ်က္..

သုံးခ်က္…

ေလးခ်က္….

ငါးခ်က္…..

တစ္ဖက္မွ ဖုန္းျပန္ေျဖမည္႔ လကၡဏာ ရွိဟန္မတူ။

စိတ္ကုိေလွ်ာ႔လုိက္ၿပီး ဖုန္းကုိ နားေဘးမွ ခြာလုိက္ခ်ိန္တြင္ တစ္ဖက္မွ ေမွ်ာ္လင္႔ေနခဲ႔ေသာ အသံေလးတစ္သံ ထြက္ေပၚလာခဲ႔သည္။

“ဟဲလုိ…”

အသက္ရႉသံတုိ႔ ေခတၱရပ္ဆုိင္းသြားသည္ဟု ထင္လုိက္မိသည္။

ဖုန္းကုိ နားေဘးနား အလ်င္အျမန္ ျပန္ကပ္လိုက္ၿပီး တင္းၾကပ္ေနေသာ စိတ္တုိ႔ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေျဖေလ်ာ႔ပစ္လုိက္သည္။

“ေဟး...ေကာင္မေလး..မင္းဘယ္ေတြေပ်ာက္ေနလဲ. ေနေရာေကာင္းရဲ႔လားဟင္..”

တစ္ဖက္မွ အသံပိုင္ရွင္က အသံကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းထားပုံျဖင္႔ ျပန္ေျဖသည္။

“ေကာင္းပါတယ္. အခု သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အျပင္ေရာက္ေနတာ..”

“အင္း. ကုိက မင္းအတြက္ စိတ္ေတြပူေနတာ. အလုပ္အကိုင္ေတြ၊ စာရြက္စာတမ္းကိစၥေတြ အဆင္မွ ေျပရဲ႕လားလုိ႔ေလ…”

တစ္ဖက္မွ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖေသးဘဲ ဖုန္းခဏကုိင္ထားဖုိ႔ ေျပာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမႏွင္႔ သူမ၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေနသည္႔ အသံေလးက ဖုန္းထဲသုိ႔ တုိး၀င္လာသည္။

“ေဆာရီးေနာ္… သူငယ္ခ်င္းက လက္သည္းနီ အေရာင္ ဘာေရြးရမလဲေမးလုိ႔ ျပန္ေျပာေနတာ..”

မခ်ိျပဳံးတစ္ခ်က္ ျပဳံးမိလိုက္သည္ဟု သူထင္လုိက္မိသည္။

“ရပါတယ္ကြာ. ေအးေဆးလုပ္ေနာ္. ကုိ ဖုန္းေခၚလုိက္တာ မင္းအတြက္ အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္သြားရင္ ေဆာရီးပါ.”

“ဟင္႔အင္း အဆင္ေျပပါတယ္. ကုိေရာ မအိပ္ေသးတာလား. အိပ္ရာႏုိးလာတာလား.”

ပင္႔သက္တစ္ခ်က္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရႉရႈိက္လုိက္ရင္းက သူ ျပန္ေျဖျဖစ္သည္။

“အိပ္ေနခဲ႔တာပါ. ဒါေပမယ္႔ မင္းကို သိပ္သတိရလာလုိ႔ ၿပီးေတာ႔ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနလဲဆုိၿပီး စိတ္လည္း အရမ္းပူလာလုိ႔ ဖုန္းေခၚလုိက္မိတာ..”

ႏွစ္ဦးသားၾကား ဆက္ရန္စကားမရွိေတာ႔သလုိ ေခတၱႏႈတ္ဆိတ္သြားခဲ႔သည္။

အတန္ၾကာမွ သူမက ဆက္ေျပာသည္။

“ဒါဆုိလည္း ျပန္အိပ္လုိက္ေတာ႔ေလ. ေနာ္. ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဂရုစုိက္ပါ.”

ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ ခပ္တင္းတင္း ဖိကုိက္ထားရင္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ ခပ္မွ်င္းမွ်င္းေလး ခ်လုိက္မိသည္။

“ေကာင္းပါၿပီ ေကာင္မေလးရယ္… မင္းလည္း က်န္းမာေရး ဂရုစုိက္ေနာ္…”

တစ္ဖက္မွ ဖုန္းခ်သြားခ်ိန္တြင္ ၾကာျမင္႔ခ်ိန္ကုိ သူ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ တကယ္႔ကုိ ၂ မိနစ္တည္းရယ္..

တစ္ခ်ိန္က တစ္ညလုံး ဖုန္းေတြေျပာခဲ႔စဥ္က သူနဲ႔ကုိယ္အၾကား ေျပာစရာစကားေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာ၍ပင္ ကုန္ႏုိင္မည္မဟုတ္ဟု ထင္ခဲ႔မိသည္။

အခုေတာ႔ ၂ မိနစ္ကုိေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ ဆက္သြယ္ယူလုိက္ရသည္။

ဖုန္းေလးကုိ စားပဲြေပၚ ျပန္တင္လုိက္ရင္းက အခန္းေထာင္႔တြင္ ထားသည္႔ ေရကရားမွ ေရကုိ ငွဲ႔ေသာက္လုိက္သည္။

ထုိင္ခုံဖက္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး အေမွာင္ထဲတြင္ ေခတၱ ထုိင္ေနလုိက္သည္။

သူမဖက္မွ ဖုန္းခ်သြားခဲ႔ေသာ္လည္း သူ႔ဖက္မွ ေျပာစရာေလးေတြက ရင္ထဲတြင္ အျပည္႔က်န္ေနခဲ႔ေသးသည္။

ဖုန္းကုိ ျပန္ဖြင္႔လုိက္ၿပီး Voice Memo Application ေလးကုိ ဖြင္႔လုိက္သည္။

မ်က္စိအစုံကုိ မွိတ္လုိက္သည္။ အသက္ကုိ တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရႈသြင္းလုိက္ၿပီး Voice Memo Application ေလးေပၚမွ Record ဆုိသည္႔ ခလုတ္ေလးကုိ ႏွိပ္လုိက္သည္။

သူေျပာခ်င္သည္႔ စကားမ်ားကုိ သူမကုိယ္တုိင္ အနားတြင္ ရွိေနသည္႔အလား ခံစားလ်က္ တစ္လုံးခ်င္း ေျပာသြားလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ Share ခလုတ္ေလးမွ တစ္ဆင္႔ သူမထံသုိ႔ အီးေမးလ္အျဖစ္ ပုိ႔လုိက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ေက်နပ္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။

အိပ္ရာေပၚသုိ႔ ျပန္တက္ၿပီး မ်က္စိကုိ စုံမွိတ္လ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္သည္။

၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာသည္ထိ အိပ္မရသည္ႏွင္႔ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ျပန္ဖြင္႔ရင္း စာတစ္ေစာင္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ရုိက္လိုက္သည္။

ငယ္ေလး…

ေနေကာင္းလား. 

ညေနက ငယ္႔အသံေလးၾကားရတဲ႔အတြက္ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူတူ ေလွ်ာက္လည္ေနတာကုိ သိရတဲ႔အတြက္ေရာ ကုိေလး၀မ္းသာပါတယ္.

ဖုန္းခ်ၿပီးသြားေတာ႔ ငယ္႔ကုိ စကားဆက္ေျပာခ်င္စိတ္ ရွိေနတာနဲ႔ Audio File ေလးတစ္ခု ကုိ ထပ္ပုိ႔လုိက္ေသးတယ္.

ငယ္ေလး နားေထာင္ျဖစ္မျဖစ္ေတာ႔ မသိပါဘူး.

ဘုရားရွိခုိးၿပီးတုိင္းလည္း ငယ္ေလးအဆင္ေျပပါေစ၊ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစလုိ႔ ကုိေလး အၿမဲ ဆုေတာင္းေပးေနဆဲပါပဲ..

အစစအရာရာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ ငယ္ေလးေရ…

က်န္းမာေရးလည္း အထူး ဂရုစုိက္ပါ…

ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔

ကုိ.

တစ္ခ်ိန္က ဖတ္ခဲ႔ဖူးသည္႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သြားသတိရမိလုိက္ၿပီး အင္တာနက္ထဲတြင္ အေျပးအလႊား ျပန္ရွာမိလုိက္သည္။

စကားလုံးမ်ားကုိ တစ္လုံးခ်င္း အသံထြက္ဖတ္ရင္းက သူ႔ရင္ဘတ္ေတြ နာက်င္ေအာင္႔တက္လာသည္ကုိ ခံစားေနမိခဲ႔သည္။

ရာသီမရွိတဲ႔ ဒီၿမိဳ႔မွာ

ရာသီေတြသိေအာင္

မင္းပဲ ႀကိဳးညွိေပးခဲ႔တာ

မင္းရွိတဲ႔ေဆာင္းက ေႏြးလြန္လြန္းလုိ႔

 ေနာက္တစ္ရာသီ မေျပာင္းပါေစနဲ႔လုိ႔ေတာင္ ဆုေတာင္းခဲ႔ဖူးတယ္

မင္းရွိတဲ႔မုိးကလည္း မရုိးႏုိင္တဲ႔ တိမ္ရိပ္ေတြေအာက္

မစုိေစတဲ႔ မုိးစက္ေတြနဲ႔ ခပ္တိတ္တိတ္ ေစြခဲ႔ဖူးရဲ႕.

မင္းရွိခဲ႔တဲ႔ ေႏြကလည္း

 ေလျပည္ညွင္းေလး ခပ္ဖြဖြနဲ႔ ေအးျမသာယာခဲ႔လုိက္တာကြယ္..

မင္းေပးတဲ႔ ရာသီလြန္ခ်ိန္မွ…

ေဆာင္းဆုိတာ မေျပာင္းမလဲ ေအးခဲတတ္မွန္း

မုိးဆုိတာ ထစ္ခ်ဳန္းလွ်ပ္ေရာင္နဲ႔ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ရြာတတ္မွန္း

ေႏြဆုိတာ ဥဩကလဲြလုိ႔ ပူေလာင္ဆင္းရဲျခင္းေတြသာ ရွိတတ္မွန္း

ကုိယ္ တပင္တပန္း နားလည္ခဲ႔ရၿပီ…

ထာ၀ရ မေပးႏုိင္တဲ႔ ရာသီေတြကုိ

(ဘာလုိ႔မ်ား) ခဏယာယီ လာေပးခဲ႔ရတာလဲကြယ္..

အခုေတာ႔

ရာသီမရွိတဲ႔ ဒီၿမိဳ႔မွာ

ကုိယ္..

ရာသီေတြ အၿပိဳင္းအရုိင္းနဲ႔

ခပ္ထုိင္းထုိင္း တုန္ခုိ္က္ရင္း

မုိးတၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ေအာက္ လမ္းေတြေလွ်ာက္လုိ႔..

ဥဩသံေတြလည္းၾကား… နားေတြလည္း ခါးလုိ႔..

<ေရႊျပည္သူ>

 

ခုေတာ႔လည္း ခ်စ္သူမရွိတဲ႔ၿမိဳ႔ေလးမွာ အထီးက်န္ရာသီေတြကုိ တနင္႔တပုိးသယ္ေဆာင္ရင္း သူ ခရီးဆက္ေနတတ္ခဲ႔ၿပီ…