အျပာေရာင္ေႏြဦး

ျပတင္းတံခါးကုိ အသာအယာတြန္းဖြင္႔လုိက္ေတာ႔ နံနက္ခင္းေလႏုေအးေလးက အခန္းငယ္ေလးထဲကုိ အသာအယာ တုိးေ၀ွ႔၀င္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ သူ႔တံခါးဖြင္႔သံကုိ ၾကားလုိ႔ထင္႔၊ အိမ္အေပၚထပ္ေခါင္မုိးနားေလးဆီက ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္က အလန္႔တၾကား ရုတ္ခနဲ ထပ်ံသြားတာကုိ သေဘာက်စြာနဲ႔ အစအဆုံး လုိက္ၾကည္႔ေနလုိက္မိတယ္။ အိမ္ေရွ႔တည္႔တည္႔က ဓာတ္ၾကိဳးေလးေပၚမွာေတာ႔ စာ၀ါငွက္ကေလးတစ္ေကာင္က သူ႔ကုိယ္လုံး ၀၀တုတ္တုတ္ေလးေပၚက အေမႊးေလးေတြကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါလုိက္၊ သူ႔ႏႈတ္သီးေလးနဲ႔ ေတာင္ပံေလးေတြကုိ ဟုိဟုိဒီဒီ တုိ႔ထိလုိက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနေလရဲ႔။

အေပၚထပ္ကျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ ရႈခင္းေလးေတြက စိမ္းစုိလန္းဆန္းေနတယ္။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး ရာသီအကူးအေျပာင္းေလးက အရင္ကထက္စာရင္ ပိုျပီး ရဲတင္းလာသလုိ သူခံစားရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အရင္အပတ္ေတြကဆုိ ေႏြဦးလုိ႔သာဆုိတယ္။ မုိးေလးက တစ္ျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ ရြာခ်င္ရြာလုိက္၊ မုန္တုိင္း၀င္ခ်င္တဲ႔ အရိပ္အေယာင္ေလးေတြ သမ္းခ်င္သမ္းလုိက္၊ ညေနခင္းဆုိ အေအးဓာတ္ေလးက ပုိခ်င္ပုိိလာလုိက္နဲ႔ ေႏြဦးဟာ သူ႔ရဲ႔ ေတာင္ပံေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မျဖန္႔က်က္ႏုိင္ခဲ႔ရရွာဘူး။ ရာသီစက္၀ုိင္းမွာ ေမးတင္ျပီး သူ႔အလွည္႔ကုိ ေစာင္႔စားေနခဲ႔တဲ႔ ေႏြဦး သမီးပ်ိဳဟာ  ခုေတာ႔လည္း တင္႔တယ္ေၾကာ႔ရွင္းစြာနဲ႔ လွလွပပ အရြယ္ေရာက္ခဲ႔ျပီပဲ။

ညက ရြာထားခဲ႔တဲ႔ မုိးေရစက္ေလးေတြကုိ မက္ေရစက္ေရ ေသာက္သုံးထားျပီး သန္႔စင္၀င္းပေနတဲ႔ ေႏြဦးရဲ႔ သစ္ရြက္ေလးေတြဟာ နံနက္ခင္းရဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ခုမွ ေရမုိးခ်ိဳးျပီး အလွဆင္ထားတဲ႔ အပ်ိဳမေလးတစ္ေယာက္လုိ အစြမ္းကုန္လွပ ၀ံ႔ၾကြားေနၾကတယ္။ သူၾကည္႔ေနရင္းမွာကုိပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခ်ဳံပုတ္ပင္ေလးရဲ႔ သစ္ရြက္ေလးဆီက စီးက်လာတဲ႔ ေရစက္ေလးဟာ သူ႔ေအာက္မွာရွိေနတဲ႔ သစ္ရြက္ေလးအေပၚကုိ ေတာက္ခနဲ စီးက်သြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီ႔ကမွတဆင္႔ ေရစက္ကေလးက ေအာက္ဖက္မွာ ရွိေနတဲ႔ သစ္ရြက္ေလးေတြဆီကုိ ထပ္ကာထပ္ကာနဲ႔ က်သြားခဲ႔တယ္။ ဘယ္ေလာက္လွလုိက္တဲ႔ ဆင္႔ကဲျဖစ္စဥ္ေလးလဲ။

ခပ္လွမ္းလွမ္း သစ္ပင္ေလးရဲ႔ သစ္ေခါင္းေလးထဲကေန ရွဥ္႔ညိဳေလးတစ္ေကာင္ ေခါင္းေလး ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကုိ စူးစမ္းေလ႔လာေနတယ္။ ခဏေနေတာ႔ သစ္ေခါင္းေလးထဲကေန လႊားခနဲ ခုန္ထြက္လာခဲ႔ျပီး သစ္ကုိင္းေလးေတြကတဆင္႔ က်င္လည္စြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုိ႔ သစ္ပင္ေအာက္ေျခကုိ ဆင္းလာခဲ႔တယ္။ 

သစ္ပင္ေအာက္နားေလးကုိ ေရာက္ခါနီးေတာ႔ သူက လႊားခနဲေတာင္ တစ္ခ်က္ ခုန္ခ်လုိက္ေသးရဲ႔။ သူခုန္ခ်လုိက္တဲ႔ ျမက္ပင္ေလးေတြေပၚက ေရမႈန္မႊားေလးေတြ ဖြာခနဲ ျဖစ္သြားတာေလးကုိက ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာ ေရအုိင္ထဲကုိ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျဖတ္ေမာင္းသြားသလုိမ်ိဳး ၾကည္႔လုိတစ္မ်ိဳး ေကာင္းေနခဲ႔တယ္။

ေရေႏြးအုိးကုိ ေရအနည္းငယ္ထပ္ျဖည္႔ျပီး မီးဖုိေပၚမွာ တည္လုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ျပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာ ေရေႏြးအုိးက တရႊီရႊီနဲ႔ ၀ီစီမႈတ္ေနခဲ႔ျပီ။ သူမ သိပ္ၾကိဳက္တယ္ဆုိတဲ႔ အျပာေရာင္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးထဲကုိ သၾကားတစ္ဇြန္း၊ ေကာ္ဖီမိတ္ႏွစ္ဇြန္း၊ နက္စ္ေကာ္ဖီမႈန္႔ တစ္ဇြန္းထည္႔ျပီးေတာ႔ ေရေႏြးတစ္၀က္ေလာက္ ထည္႔လုိက္တယ္။ ဇြန္းေလးနဲ႔ နည္းနည္းေမႊျပီး ဇြန္းကုိ ပန္းကန္ေဆးစင္ေလးထဲ ထားခဲ႔လုိက္တယ္။ မေန႔ညေနက စိတ္လုိလက္ရ တုိက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာထားခဲ႔တဲ႔ ပန္းကန္စင္ေလးက သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္တဲ႔အၾကည္႔ေလးနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔ျပီး သူခ်ထားခဲ႔တဲ႔ ဇြန္းေလးကုိ အသာတၾကည္ေလးပဲ လက္ခံယူထားခဲ႔လုိက္တယ္။ စိတ္ကမေျဖာင္႔ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေရဘုံဘုိင္ကုိ ဖြင္႔ခ်ျပီး ဇြန္းေလးကုိ ေရနည္းနည္းက်င္းလုိ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးပဲ ေဆးေၾကာလုိက္တယ္။

သင္းခနဲ ေ၀႔တက္လာတဲ႔ ေကာ္ဖီနံ႔ေလးကုိ တရႈိက္မက္မက္ ရႈသြင္းလုိက္ျပီး ေကာ္ဖီခြက္ေလးကုိ ကုိင္လုိ႔ အိမ္ေရွ႔တံခါးမၾကီးဖက္ကုိ ထြက္လာခဲ႔လုိက္တယ္။ တံခါးကုိ အဆုံးတုိင္ ဖြင္႔လုိက္ျပီး နံနက္ခင္းရဲ႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ေလးေတြကုိ  အိမ္ေလးထဲ အျပည္႔အ၀ ဖိတ္ေခၚလုိက္တယ္။ အိမ္ေရွ႔အုတ္ခုံေလးေပၚမွာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကုိ တင္ျပီး မေသာက္ေသးဘဲ ခဏႏွပ္ထားလုိက္တယ္။ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔ ခါးႏွစ္ဖက္ကုိ ဘယ္ညာလွည္႔ခ်ိဳးလုိက္ျပီး အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကုိ ေမာ႔ၾကည္႔လုိ႔ “မဂၤလာပါ ေလာကၾကီးေရ..” လုိ႔ ခပ္တုိးတုိးႏႈတ္ဆက္လုိက္မိတယ္။

မုိးသားတိမ္လိပ္ေတြ ကင္းစင္လုိ႔ ၾကည္လင္သာယာေနတဲ႔ ဒီလို နံနက္ခင္းမ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ ကင္းကြာေနခဲ႔တာ ၾကာျပီပဲ။ ေကာ္ဖီပူပူေလးကုိ ရႉးခနဲ တမင္သက္သက္ အသံျမည္ေအာင္ ေသာက္လုိက္တယ္။ ကေလးမ်ား ဆန္သြားျပီလားလုိ႔ ေတြးမိျပီး တစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္ျပဳံးမိလုိက္ေသးရဲ႔။ ေနေရာင္ျခည္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရွိန္ရစျပဳလာတယ္။ အိမ္ေရွ႔ ေျမကြက္လပ္ေလးမွာ စုိက္ထားတဲ႔ သစ္ပင္ေလးေတြမွာ အဖူးအႏုေလးေတြက အစီအရီေပၚထြက္လုိ႔ အလွခ်င္းျပိဳင္ေနၾကတယ္။

 “ေႏြဦးဆန္းသစ္ ရြက္ေရာ္လွစ္လုိ႔ ပုရစ္ကယ္ေရႊဥ ပင္တိုင္းစုၾကသည္ ႏုညိဳစင္ငယ္တဲ႔ေလ” ဆုိတဲ႔ တေပါင္းညွာက်င္ အဲခ်င္းေလးကုိ ေရးစပ္ခဲ႔တဲ႔ ဦးယာရဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ကုိယ္ခ်င္းစာမိသြားခဲ႔ရတယ္။ ေဩာ္… ငယ္လုိက္ပါဘိ၊ ႏုလုိက္ပါဘိ၊ သန္႔လုိက္ပါဘိ၊ စင္ၾကယ္လုိက္ပါဘိ။

ေကာ္ဖီကုိ တမွ်င္းမွ်င္းနဲ႔ ဇိမ္ခံေသာက္ေနခ်ိန္မွာ “ဂြဒ္ေမာနင္း” ဆုိတဲ႔ ႏႈတ္ဆက္သံက လမ္းမဖက္က ထြက္ေပၚလာခဲ႔တယ္။ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခ်ီထားတဲ႔ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က ျမန္မာ အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ျပီး “ရာသီဥတုေကာင္းတယ္ေနာ္” ဆုိတဲ႔စကားကုိ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။

…

တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ အျပန္အလွန္ တြန္ထူးဘာသာ ျမည္ေၾကြးႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြရဲ႔ အသံေလးေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပုိက်ယ္ေလာင္လာခဲ႔တယ္။ အစိမ္းေရာင္သမ္းေနတဲ႔ ပုရစ္ဖူးရြက္ႏုငယ္ေလးေတြ၊ အ၀ါတစ္ခ်ိဳ႔ အျဖဴတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ေလအသိမ္းမွာ ယိမ္းကေနၾကတဲ႔ အေလ႔က်ေပါက္ ေတာပန္း အပင္ငယ္ေလးေတြ၊ အိမ္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္ေလးထဲမွာ ကၠဳေျႏၵရရ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနတဲ႔  အပင္စုိက္ဖုိ႔ တူးဆြထားတဲ႔ ေျမအညိဳေရာင္ေလးေတြ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္အေပၚထပ္ ျပတင္းတံခါးေလးဆီက ေလတုိက္တုိင္း ဟုိဟုိဒီဒီ ေမ်ာလြင္႔ေနတဲ႔ ခန္းဆီးျဖဴျဖဴေလးေတြကုိ လုိက္ေငးၾကည္႔ရင္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူမေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ စကားတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ၾကားေယာင္မိလာခဲ႔တယ္။

“သဘာ၀ကုိ ခံစားတတ္ဖုိ႔၊ သဘာ၀ရဲ႔ အေရာင္အေသြးေတြကုိ ႏွလုံးသားနဲ႔ ၾကည္႔ျမင္တတ္ဖုိ႔ဆုိတာ ပန္းခ်ီပညာကုိ ေလ႔လာေနသူေတြအတြက္ သိပ္ကုိအေရးၾကီးတယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႔ ပေယာဂမပါဘဲ သူ႔နဂုိမူလအတုိင္း ျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ အေရာင္ေတြကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတယ္”

"ဒါဆုိရင္ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႔ ပေယာဂေၾကာင္႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ သဘာ၀လြန္ အေရာင္တစ္ခ်ိဳ႔ကုိေရာ ဘယ္လုိျမင္လဲ၊ ဥပမာ ဗင္းဆင္႔ဗန္ဂုိးရဲ႔ ေနၾကာပန္း ပန္းခ်ီကားလုိေပါ႔.”

အဲလုိ သူျပန္ေမးေတာ႔ သူမက ေခါင္းေလးကုိေမာ႔လုိ႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာခဲ႔ဖူးတယ္. ျပီးေတာ႔မွ ေခ်ာင္းေလးတစ္ခ်က္ရွင္းလုိက္ျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ေမပယ္လ္ပင္ေလးကုိ ေငးၾကည္႔လုိ႔ သူမတစ္ေယာက္တည္း ေျပာသလုိ ခပ္တုိးတုိးေလး ျပန္ေျဖခဲ႔တယ္။

“သဘာ၀က ေပးအပ္ထားတဲ႔ အေရာင္ေပၚမွာ လူရဲ႔ အႏုပညာကုိ ခံစားတတ္တဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ကုိ ထပ္မံေပါင္းစပ္ေပးလုိက္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႔အေရာင္ေတြဟာ ရွိရင္းစဲြထက္ ပုိအားေကာင္းလာတတ္သလုိ ရိွရင္းစြဲထက္လည္း ပုိအားေဖ်ာ႔သြားတတ္ေသးတယ္. အႏုပညာဆုိတာ အရွိကုိ အရွိတုိင္းပဲ တင္ျပရစေၾကးဆုိ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ အကုန္လုံးဟာ လူပုံတူ၊ သဘာ၀ပုံတူ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြၾကီးပဲ ျဖစ္ေနေတာ႔မွာေပါ႔.”

ေကာ္ဖီကုိ ေနာက္ဆုံးတစ္က်ိဳက္ေမာ႔ေသာက္လုိက္ခ်ိန္မွာ သူမကုိ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း သတိရလြမ္းဆြတ္မိသြား ခဲ႔ရတယ္။

အဲဒီ႔ေန႔က ေလယာဥ္ကြင္းထဲ ၀င္ခါနီး သူ႔မ်က္၀န္းေတြကုိ တည္႔တည္႔မတ္မတ္ စုိက္ၾကည္႔လုိ္႔ သူမ ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလးေျပာခဲ႔တယ္။

“ေငြေၾကးအားျဖင္႔ ေၾကးမျမင္႔မားေပမယ္႔ တန္ဖုိးအားျဖင္႔ေတာ႔ ႏႈိင္းဆလုိ႔ မရတဲ႔ အရာေလးတစ္ခုပါ. ေကာ္ဖီၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ရွင္႔အတြက္ အျမဲပဲ အသုံး၀င္ေနမယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္”

သူ႔ကိုကမ္းေပးလုိက္တဲ႔ ဘူးေလးကုိယူျပီး ပေဟဠိဆန္လြန္းတဲ႔ သူမရဲ႔ ရီေ၀ေ၀ မ်က္၀န္းေတြကုိ သူအၾကာၾကီး စုိက္ၾကည္႔ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အထဲမွာ ဘာပါလဲဆုိတာ သူမက မေျပာျပခဲ႔သလုိ သူကလည္း မေမးခဲ႔ပါဘူး။ မ်က္၀န္းေတြက ေႏြးေထြးဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္ ေကာင္းသေလာက္ သူမရဲ႔ ပိရိေသသပ္တဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ႔ စကားသံေလးေတြကေတာ႔ ခန္႔မွန္းရခက္လြန္းစြာ ေအးစက္တည္ျငိမ္ေနခဲ႔တယ္။

အိမ္အျပန္ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ႔ အျမန္ရထားေပၚမွာ သူမ ေပးခဲ႔တဲ႔ ဘူးေလးကုိ ရင္ခုန္ျမတ္ႏုိးစြာနဲ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေထာင္႔ခၽြန္ေလးေတြနဲ႔ အႏုပညာဆန္ဆန္ ေရးထားတဲ႔ သူမလက္ေရးေလးေတြက သူ႔ကုိ ေမွာ္အတတ္ပညာနဲ႔ ျပဳစားထားသလုိပဲ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္ေနေစခဲ႔တယ္။

“အျပာေရာင္ဆုိတာ ေကာင္းကင္နဲ႔ ပင္လယ္ကုိ ကို္ယ္စားျပဳတဲ႔ အေရာင္…

အျပာေရာင္ဆုိတာ နက္ရႈိင္းျခင္းနဲ႔ တည္ျငိမ္ျခင္းကုိ ေပါင္းစည္းေပးထားတဲ႔အေရာင္…

အျပာေရာင္ဆုိတာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သစၥာရွိမႈ၊ အသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည္႔စုံမႈ၊ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ 

ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈ၊ အေတြးအေခၚ ထက္ျမက္သန္စြမ္းမႈ စတာေတြကုုိ သိမ္းဆည္းပုိက္ေထြးထားတတ္တဲ႔ အေရာင္…

ကၽြန္မ ရွိေနစဥ္အခ်ိန္ကာလ တေလွ်ာက္လုံး ဂရုတစုိုက္ရွိခဲ႔တဲ႔အတြက္ေရာ...

ကၽြန္မ ေျပာတဲ႔ စကားေတြကုိ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္စြာ အျမဲနားေထာင္တတ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ေရာ...

ကၽြန္မအေပၚ ယုံၾကည္ေႏြးေထြးမႈေတြ အျမဲ ေပးစြမ္းႏုိင္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ေရာ...

ကၽြန္မ ရွင္႔ကုိ အျမဲတမ္း သတိရေနမွာပါ ၀ုိင္…”

ကဒ္ျပားေလးကုိ အသာဖယ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အထဲမွာ စကၠဴစေလးေတြနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထုပ္ပုိးထားတဲ႔ အျပာေရာင္ ေကာ္ဖီခြက္ ေလးတစ္ခြက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

…

ေႏြဦးရဲ႔ ပိုက္ေထြးယုယမႈေအာက္မွာ တစ္မ်ိဳးစီ အသက္၀င္လႈပ္ရွားေနၾကတဲ႔ ပန္းမာန္ေလးေတြ၊ သစ္ပင္ေလးေတြ၊ ငွက္ေက်းေလးေတြ၊ ရွဥ္႔ညိဳေလးေတြ၊ ခန္းဆီးေလးေတြ၊ တိမ္တုိက္ေလးေတြကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း သဘာ၀ရဲ႔ အေရာင္အေသြးေတြကုိ သူခံစားေနခဲ႔မိတယ္ဆုိတာကုိ သူမတစ္ေယာက္ သိေစခ်င္ပါတယ္.

ေႏြဦးနံနက္ခင္းရဲ႔ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္က အခါအခြင္႔ရတုိင္း ၾကည္လင္သာယာေစဖုိ႔ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားေနဆဲပါပဲ..

ေႏြဦးနံနက္ခင္းရဲ႔ သဘာ၀ေတးသံက ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဘက္မလုိက္ဘဲ အခ်ိန္မွန္မွန္ က်ဴးရင္႔သီေၾကြးေနဆဲပါပဲ..

ေႏြဦးနံနက္ခင္းရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ အျပာေရာင္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကလည္း သဘာ၀အေရာင္ေတြနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြစြာ ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚတည္ရွိေနဆဲပါပဲ…